Yoklukta Çocuk Olmak

(Okunma Süresi: 1 dakika)

Elini cebinin en ücra boşluğuna  uzatmak ve kurcalayıp para niyetine, üç düğme uzatmak şunu istiyorum diyerek bir  büyüğüne…

Hani boğazına düğümlenen bir nefes gibi umudum bu diyebilmek en sâfisinden…
Masum bir yürekle yoklukta baş eden bir  çocuk olmak hani…
Ayakları yalın, basmak kaldırımlara
Savaşın tam ortasında kala kalmak öksüz çığlıklarıyla dünyaya
Yıkık bir kentin sokaklarında tozlu elleri ile silmek gözyaşlarını en acısından
Fakat şimdi  bir şefkat beklemek ki işin  kirlenmemiş duygularla  dilenir gibi merhamet avcısı olarak
Biri saçlarımı okşasın diye …

Bir savaşta çocuk olmak da  başka
Yoklukla baş edebilmek, hele bambaşka …

Hey çocuk yaşının üzerinde ki o yükte ne öyle?
Sırtın aşınmış taşımaktan
Gözlerinin içindeki o derin hüzünde ne?
Yakışmıyor o küçücük bedenine
Ve onca ağırlık yaşına bedel olamaz ki senin…
O tozlu ellerin tutmalıydı şimdi  hayalinde ki pamuk şekerden
Küçük avuçlarına o kırmızı araba ne çok ta yakışırdı senin
Ve tutmalıydı anacığın tüm merhametiyle kollarından
Kucağına sararak seni…

Sağır eden bombalar yollarına değil
Gül açan çocuk bahçelerine çıkmalıydı yolun
Yokluk değil mutluluk kucaklamalıydı seni
Cebine attığın o üç düğme, sana çocukluğunu almalıydı zalimin ellerinden
Zulmün Bedelini ödeyen, yoklukla imtihan olan
Masum bir yürek sen !
Adın çocuk
Kaderinde çocuk olmalıydı
Uçurtmaları göklerde seyrederken…