Yanık Hüzzam Bestesi

Olgun başaklar gibi eğildiler ilk önce,
Güneşin huzmesinde nurdan halka oldular.
Alınlarından mestlik rüzgârları öpünce,
Kelebek hafifliği, hoşluk ile doldular.
 
Sevgilinin yoluna verip cihan mülkünü,
Yaşadılar dünyaya zerre meyil vermeden.
Muhabbet kervanının omuzlayıp yükünü,
Zor yolları aştılar kulda kusur görmeden.
 
Figan ile ah ile gurbet ele düşünce,
Sığındılar o dosta, şefkatin aziz bilip…
Bir sevda ki sormayın, inceden daha ince,
Her biri Yunus gibi oldular aşka talip.
 
Yaktıkça nar-ı firkat başka esti rûzigâr,
Soldu şen bahçelerde sümbüllerin neşesi.
Mevsim hazana döndü her bir şey oldu ağyar,
Bıraktılar geriye yanık hüzzam bestesi.