Yangın Merdiveni

Beyninde kendine yabancı bir ses kımıldıyor geceden
Sahici,
Ve dayanması zor acıların uğuldayışında kapanıyor
Bu dünyanın dipsiz karanlığına gözlerin.
Gözlerinde yolunu kaybetmiş bir bulut
Sayısı bilinmez aldanışların ardından
Göğe geri dönüyor.
Gök içten bir duyuşla selamlıyor yorgun bedenini.
 
Gözlerini her kapattığında
Bir yangından kaçıyorsun yeniden.
Ellerinle yağmurlarını ezberlediğin bu yeryüzünden.
Ve gözlerini kapatıp çağırdıkların
Göğsünde biriktiriyor hayat suyunu.
O sudan sayısız yere nehirler akıyor.
Her defasında o su kurtarıyor seni yangınların alevinden.
 
Yazık ki dünya;
Acının çağırışıyla irkilmiş çocukların evidir artık.
Sevincin, kursakta bombalandığı yerdir.
 
Menesse
Sen hep sağırlaşmış dağlara doğru
Islık çalarak çağırdın tebessüm kuşlarını.
Bu sessiz çığlık içinde
Kuşların şarkısını taşıdın rüzgara.
Rüzgarı dağlara taşıdın.

Ve şimdi dağları taşıyor gibisin.
Koca koca dağları omuzlarında.
Sen şimdi tüm şarkılara sağır gibisin.
Vefasını yitiren rüzgar, başka yandan esiyor.
Ve kuraklaşıyor toprakların.
Bu kuraklıkta sabır taşın gibi çatlıyor dudakların.
Kuşları vatanlarından vuruyorlar gök kubbenin ortasında.
Sen şimdi dağlarda kuşların ahıyla
Ve dağların cevabıyla
Yıkılmış bir yeryüzü gibisin.

Menesse
Yavaşça dokun yaralarıma.
Unutma, bu dünya yangın yeri.
Unutma, göz kapakların yangın merdiveni.