(Okunma Süresi: 1 dakika)
Nisan yağmurlarında yunmuş yüzü,
Fistanındaki çiçekleri kalbinin toprağından dermiş annem.
Ve ellerinin nasırıyla dikmiş yeryüzüne.
Yıllardır kanatmış avuçlarını da
Gül incinmesin diye
Sıkı sıkıya tutmuş basmış bağrına dikenlerini de
Tıpkı acıyı da bağrına basıp kendine dost edindiği gibi.
Pencere önü yalnızlığı kahırdır kahır,
Göçer kuşlar da selam etmezler.
Uzak diyarlarda gelincik, sümbül.
Ve destur!
Evvela
Bana bir acı ısmarla
Hıçkırıklarından doğsun çocukların,
Yağmurun ertesi ,
Doğursun gökkuşağını mavi gözlü dev.
Bana bi hayat bağışla
Islığında halay çeksin turnalar.
Yer mavi,
Gök yeşil olsun
İpi kopsun dünyanın .
Ucu yok bucağı yok
Ağıtlar yakarken bir yanı insanın
Ölümü kucaklarken,
Bir yandan dallarda çiçeklenir yeni bir heves.
Destur!
O nasıl heyecandır ki dünyaya ilk merhaba.
Bahar mı kış mı bu işin ertesi
Bilinmez bir muamma.
Koptu da kıyamet neden bize haber gelmedi?
Gaipten bir ses burası mahşer yeri
Annem diyordum haa
O çiçekler ekmeye devam ediyor dünyaya.
