Vuruşma Ahlakı

(Okunma Süresi: 1 dakika)

Menesse,
Bu gece kendimle bir kavgaya tutuştum.
Beynimde kaynayan kazan,
Ağzımda kan,
Göğsümde mahşer yeri..
Muhasebe de muharebe de bu meydanda oldu.
Gülce söyleyip dikence vuruldum
Düşerken yalnızdım hep,
Düşenin dostu olmak zordu.
 
Öldük yahut öldürüldük,
Arasına bir bıçak farkı koyarak.
Edilgen bir söyleyiş
Sırtımdan sızan sıcaklığa diyet olsun istemedim.
Çünkü kavgadan kaçmamıştım hiçbir zaman.
Bilmiyordum neden sırtımdaydı bıçak,
Cahit abi de bilmiyordu.
Sözünü zarifçe düşürdü dudaklarından.
Vurmuşlardı bize, biz vurmamıştık
Halbuki vuruşmak, karşılıklı bir eylemdi.
 
Hançerdeki zehrin sarhoşluğu içinde
Son sözlerini söylemeye çalışan bir askerin
Dilinin kesildiğine de şahit oldum;
Bıçağı sırtından yemenin
Tene acıdan öte bir şey sunduğuna da.
Arz kapısına dizilmiş ağıtlara
Ve sükut-u hayal içinde saklanan âha
Hayata şahit oldum, ölmeden..

Menesse,
Alnıma çalmak istedikleri karayı gördüm
Ve içimdeki yangının kibriti çakıldı
Binbir emekle dizilen surlar yıkıldı.
Anıların kırk yıllık hatrını ardımda bıraktım
Küllerin ve yıkıntıların arasında.
Yangın birikti yahut biriktirdiler
Ne fark eder?
Artık başımdan duman eksik olmaz, anladım.
 
Beynimde kaynayan kazan,
Ağzımda kan,
Göğsümde mahşer yeri..
Menesse,
Kelimelerin enkâza döndüğü bu yerde
Hangi yapım eki yeniden inşâ eder bizi?..