(Okunma Süresi: 1 dakika)
Adımı koydum, “Yitik”..
Yapraklar dallarından savrulmuş,
Kopmuş bitmiş bahar,
Fırtınalarım başlamış
İçimdeki çiçekler güzelliğini yitirmiş, vazgeçmiş..
Toprak cemreden vazgeçmiş, tıpkı ruhumun sıyrılışı
İyimserlikten sıkılan, yüzü sivilcelenen bir gencin dramı gibi..
Öyle hoyrat öyle suskun öyle çaresiz bir vazgeçiş..
Her şeyden, benlikten
Sıyrılmanın, sığınmanın diğer adı; vazgeçiş..
Bana, sana, ona, bize ait olandan ve herkesten..
Susmak belki de vazgeçmek adına verilmiş cihat’tır.
Susmak, zor.
Cihat, zor.
Vazgeçmek… Vazgeçmek, çok daha zor…
