(Okunma Süresi: 1 dakika)
Ey insanlar!
Neyin pişmanlığını yaşarsınız?
Niçin ağlarsınız? Söylesenize kardeşinize.
Nerede? Ömrünüzü verdiğiniz dünya nimetleri…
Nerede? Kalplerine dünyayı sokup, Rabbimizi anlatamadığınız evlatlarınız…
Neden bu kadar yalnızsınız? Neden?..
Nereden geldiği belli olmayan bu sözleri işitmişti kulağım. Çevreme baktığımda üstü başı perişan bir ihtiyar dikkatimi çekmişti. Mezar taşlarının başına geçmiş, bu sözleri tekrar ediyordu. Ne yapıyorsun burada amca diye seslendiğimde, “uyananlar ile muhabbet ediyorum” demişti. Deli galiba dedim, uzaklaşmak istedim. Gittiğimi görünce seslendi:
– Sen de git bakalım uyuyanların arasına…
Uyuyanlar? Ne demek istemişti. Anlamak için yanına iyice yaklaşıp sordum:
-Uyananlar nasıl bu toprak altındakiler oluyor da, uyuyanlar ise şu koşuşturup duran insanlar olabiliyor?
– Başını hafifçe kaldırdı yüzüme baktı:
– Senin uyanık sandığın o insanlar günde beş vakit Allah’ı hatırlatan ezanı işitir ama duyamazlar. Dünya koşuşturmasına dalıp ahiret hayatını unuturlar. Toprağın altında yatanların pişman olduğu şeyleri yapmaktan geri çekilmeyip hallerine bir dakika olsun bakmazlar.
Söylesene evlat şimdi onlar mı uyanık olanlar yoksa bu toprak altındakiler mi?
‘’ Kuru bir toprak oldu gönlümüz yağan yağmurdan habersiz ve nasipsiz…’’
Aynada ki Ölü…
Etrafına bakınca gülen yüz göremiyorsan
Yüreğindeki hüznü silmeye bak
Geceye bakıp gündüzün var senin diyemiyorsan
Umutsuzluğu yüreğinden silip atamıyor
Önünde duran dağları ‘’Allah’’ deyip aşamıyorsan, kalbindeki dayanağına bak.
Dünya yükü ile ezilip, secde’de, Allah’a en yakın olan yerde ferahlık bulamıyorsan
Gönlündeki O’nun yerine bak…
Eğer Rabbini kalbinde göremiyorsan aynada ki ölüye bak!
‘’ Eğer Rabbini kalbinde göremiyorsan aynada ki ölüye bak!’’
