(Okunma Süresi: 1 dakika)
Nazlanır göğe değen yelesiyle küheylan
Kıtalar aşar kadim şehirlerden geçerek
Velilerden bir yiğit alemdarlık yapar şimdi sana
Denizler köpürür, gemiler alabora olur sanırsın yanı başında
Çok uzaklar bir küheylanın ayakları altında
Yokuş aşağı yuvarlanan nefsin,
Küçümen kibirli tavırları set oluverir yoluna
Yayla başlarında dumandan kümelenmiş,
Bulutlara selam verirsin
Bu yamaç kimlere köprü olmadı ki küheylan
Bir yanı uçurum bir yanı şecaat
Dökülür saçlarından yılların yorgunluğu
Babalar da sancılanır böğründen küheylan
Evlatlarının acısıyla
Yiğitlik gösterirler suskun, kararlı bakışlarıyla
Kimse anlamaz o an ‘ademin yanışını’
Alemler serilir önüne
Kanayan kesretli bir dudak
Buzdan dikitlerle engellenir
İçinde mahsur kalır feryatları, ağıtları
Tabutlara sığmayacak kadar küçüktü yaşları
Hudutlarda hayaller kurar
Bir burak atın üstünde evlatlarını düşlerlerdi
Engin vadilere doldururlardı matemli gecelerini
Kıştan kalan son soğuğu içlerine çekerek
Babaların yüreğinden sessiz bir ah çıkarak,
Yırtar göğün en derin maviliğini
Bu sabrın tecellisidir, rahmetin gökten inişi
Tabutlara sığmayacak kadar büyüktü şecaatleri.
Köşelere kaçışır dağların vakarlı suretleri
Başını elleri arasına alarak
İçinden şaha kalkacak bir kısrak
Bir nida duyulur
Burası candan geçilecek dar-ül-fena yurdu
Kimileri usulca uğurlanır
Kimileri kırlangıç kanatlarına takılarak
Kime zor değil ki küheylan
Kuşların yüreğine doluveriyor tüm acılar
Babaların göz bebeklerinde birikiyor
Son değil elbette bu veda
En ön safta sicim gibi delikanlılar, aksakallı ihtiyarlar
Selamın ardından ağzından dökülüyor her birinin
Ba’sü ba’del-mevt ba’sü ba’del-mevt
Ölümden sonra bir daha ölmemek üzere.
Ve tabutlara sığmayan yiğitler
Alaca kır atlara yüklenerek
Dar-ül-beka yurduna
Rahmetle rahmetle uğurlanıyor küheylan
