Küheylan

(Okunma Süresi: 1 dakika)

Nazlanır göğe değen yelesiyle küheylan

Kıtalar aşar kadim şehirlerden geçerek

Velilerden bir yiğit alemdarlık yapar şimdi sana

Denizler köpürür, gemiler alabora olur sanırsın yanı başında

Çok uzaklar bir küheylanın ayakları altında

Yokuş aşağı yuvarlanan nefsin,

Küçümen kibirli tavırları set oluverir yoluna

Yayla başlarında dumandan kümelenmiş,

Bulutlara selam verirsin

Bu yamaç kimlere köprü olmadı ki küheylan

Bir yanı uçurum bir yanı şecaat

Dökülür saçlarından yılların yorgunluğu

Babalar da sancılanır böğründen küheylan

Evlatlarının acısıyla

Yiğitlik gösterirler suskun, kararlı bakışlarıyla

Kimse anlamaz o an ‘ademin yanışını’

Alemler serilir önüne

Kanayan kesretli bir dudak

Buzdan dikitlerle engellenir

İçinde mahsur kalır feryatları, ağıtları

Tabutlara sığmayacak kadar küçüktü yaşları

Hudutlarda hayaller kurar

Bir burak atın üstünde evlatlarını düşlerlerdi

Engin vadilere doldururlardı matemli gecelerini

Kıştan kalan son soğuğu içlerine çekerek

Babaların yüreğinden sessiz bir ah çıkarak,

Yırtar göğün en derin maviliğini

Bu sabrın tecellisidir, rahmetin gökten inişi

Tabutlara sığmayacak kadar büyüktü şecaatleri.

Köşelere kaçışır dağların vakarlı suretleri

Başını elleri arasına alarak

İçinden şaha kalkacak bir kısrak

Bir nida duyulur

Burası candan geçilecek dar-ül-fena yurdu

Kimileri usulca uğurlanır

Kimileri kırlangıç kanatlarına takılarak

Kime zor değil ki küheylan

Kuşların yüreğine doluveriyor tüm acılar

Babaların göz bebeklerinde birikiyor

Son değil elbette bu veda

En ön safta sicim gibi delikanlılar, aksakallı ihtiyarlar

Selamın ardından ağzından dökülüyor her birinin

Ba’sü ba’del-mevt ba’sü ba’del-mevt

Ölümden sonra bir daha ölmemek üzere.

Ve tabutlara sığmayan yiğitler

Alaca kır atlara yüklenerek

Dar-ül-beka yurduna

Rahmetle rahmetle uğurlanıyor küheylan