Kimmişim?

(Okunma Süresi: 1 dakika)

Saat kaç, vakit kim, zaman ne?
Haberim yok hiçbirinden, sanki yıllardır bu masanın başında eski ve özensiz kullanılmış bu deftere derdimi anlatmaya çalışıyorum.
Bazen haykırıyorum ama kısılmış sesim, anlamamışım bile. Duymamışım defterin bana fısıltılarını; ‘’yazmak için yazma’’ demelerine varamamışım. Anlayamamışım söylediklerini, bakışlardan korkmuşum. Onları o kadar çok sevmişim ki; kendimden, kalemimden soğumuşum. Ben kimmişim ki bu deftere hâkim oluyormuşum, ben kimmişim ki ömürlerden vakit çalıyormuşum…
Ben, bu savaşta sonsuz merhametliye sığınan bir askermişim, en iyi subaylarım can vermiş ağlayamamışım bile.
Ben, bir çocuğun çığlığına gizlenmişim, arasanız da bulamayacağınıza eminmişim.
Bir babanın kızının saçını okşarken ki tebessümüymüşüm.
Ben, bu kalemin bitmek bilmez mürekkebiymişim.
Hasbelkader İstanbul’un ara sokaklarında kaybolup kendini bulmuş kişiymişim.
Bir sayfa dolusu ‘’ben’’le başlayan başlayan cümle kuracak kadar kendimi beğenmişim.
Bir bakmışsın sadece seni yansıtan bir aynaymışım.
Şimdi sen söyle, ben kimmişim?