(Okunma Süresi: 1 dakika)
Bugün sana yine mesaj çektim. Cevap yazmayacağını bile bile. Ya yazarsa diye elim telefona gitti geldi. Beni yanıltmamakta direnmen yok mu; bu “Sükût Sûretin”le topladığın altınları ne zaman harcayacaksın? Merakımdan içine düşüyorum, boğulsam farkıma varmayacaksın.
Bu küskünlüğe bir isim koymadın. Yıkanan ve kuruyan bu kaçıncı mendil. Bu kaçıncı türkü, yüreğimi dağlayıp gönül göğünde duman oluşum. Yandıkça kendime gelişim. Kendime gelince senden geçişim.
Kendine zaman ayırmayarak nefsine zulmetmeye hakkın yok. Kendi kıyılarında dolaşa dolaşa karşıyı unuttun. Bir de karşı kıyadan bak kendi kıyına:
Dalgalar vuruyor kıyılarına
Ellerin üşüyor için yanıyor
Dalgalar geçmişi aşındırıyor
Gözlerin büyüyor deniz büyüyor
Kuşlar göç ediyor gönül yurdundan
Dalgalar vuruyor kıyılarına
‘Sen kendi dalgana bak akıllım, asıl aşınan kendi kıyıların, sen kendi kentini harabeye çevirdin. Sen kendi kendinin Timur’usun’ diyorsan; bunu ispatla demek haddime düşmez. Hem ben kimim de Sultana soru soruyor, cevap bekliyorum!
Susuyorum dudaklarım çatlıyor.
Konuşuyorum sesimi dört duvar yutuyor.
