(Okunma Süresi: 1 dakika)
Bu çağda şiir
Tuz-buz olmuş bir aynanın parçalarını
Ellerini kanatmak pahasına çoğu kez
Yerden kaldırıp cem eden şâirlerin
Damarlarından süzülüp gelen birşeydir
Kendimizi gösterir
Bölük-pörçük
Ve dahası
Tanrı’nın izlerini
Vahdet sırrıyla müphem şu insan yüzlerini
Orada görürüz hep
Bazımızı kan tutar yalandan
Kendimizi görmemek adına
Kaçıveririz şiirden
Kendimizden
Hiç tanımadığımız şu kendimize
Tükürürüz yerdeki kırmızı lekelere
Bilip bilmeden belki
Marifete ve hakikate
Sahte peygamber yerine koyarız onları
Şu kapkara yüzümüzden ötürü
Vahiy değildir elbet satırları şairlerin
Ama süzülen bir şey vahiyden
Ve özlerinden
Yürürken başları hep yerdedir, şu şairlerin
Zannolunmasın mütevazilikten
Çürümüştür yüzleri
Ve dökülmüştür satırlara
İhtiyaçları vardır kırık dökük aynalara
Yaşanmışlıklara
